شعرِشاعر

  

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) - حسن لطفی

 

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد

منم همان که زِ غم شعله بر جگر دارد

 

پس از تو نوبتِ سی سال گریه یِ من بود

پس از تو در همه احوال گریه یِ من بود

 

شبیه گریه یِ طفلان خیزران خورده

شبیه گریه یِ پیرِ زنِ جوان مُرده

 

تمام شهر از این گریه ها خبر دارد

که گریه بر جگرِ سنگ هم اثر دارد

 

پس از تو گوشه یِ سجاده ام پُر از اشک است

پس از تو قامتِ اُفتاده ام پُر از اشک است

 

پس از تو صحبت بازار می کنم هر روز

شکایت از غم انظار می کنم هر روز

 

نسیم گِرد سر اطهر تو می چرخید

چقدر بر سَرِ نیزه سَرِ تو می چرخید

 

میان شعله من و ساربان تَهِ گودال

برای بُردنِ انگشترِ تو می چرخید

 

به زیر ناقه به زنجیر پایِ من را بست

کسی که دور و بَرِ خواهرِ تو می چرخید

 

پس از اصابتِ هر سنگ گونه ات می ریخت

به رویِ نیزه کمی حنجر تو می چرخید

 

نرفته از نظرم کوچه کوچه دنبالِ

عزیزِ کوچک خود همسر تو می چرخید

 

نرفته از نظرم مجلس شراب و رباب

به نیزه اش سَرِ آب آورِ تو می چرخید

 

دو دست من به غُل و جامعه به گردن بود

که چشمشان به سویِ دختر تو می چرخید

 

شبی به کُنجِ تنور و شبی به رویِ طَبَق

چقدر دستِ غریبه سَرِ تو می چرخید

 

تمامِ شهر از این گریه ها خبر دارد

که گریه بر جگر سنگ هم اثر دارد

 

حسن لطفی

برگرفته از سایت حدیث اشک

 

***************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) - مهدی مقیمی

 

خیال کن که پر از زخم ، پیکرت باشد

شکسته در غل و زنجیرها پرت باشد

 

خیال کن هدف سنگ های کوفه و شام

به روی نیزه سر دو برادرت باشد

 

فقط تو باشی و هشتاد و چار ناموست

و جمله های " حواست به معجرت باشد"

 

خیال کن حرمت بی پناه مانده و بعد

به روی نی سر سردار لشگرت باشد

 

کنار عمۀ سادات ، یکطرف ، شمر و

سنان و حرمله هم سمت دیگرت باشد

 

خیال کن که علی باشی و به مثل علی

دو دست بسته کماکان مقدرت باشد

 

خیال کن همه اینها که گفته ام هستند

علاوه بر همه توهین به مادرت باشد

 

یزید باشد و بزم شراب باشد و وای

به تشت زر سر بابا برابرت باشد

 

و بدتر از همه اینکه میان بزم شراب

نگاه باشد و باشیّ و خواهرت باشد

 

و باز از همه بدتر که مدت سی سال

تمام آن جلوی دیدهء ترت باشد

 

به اشک حضرت سجاد می خورم سوگند

که دیده هر چه که گفتیم ، باورت باشد

 

مهدی مقیمی

برگرفته از وبلاگ حسینیه

 

***************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) – علی صالحی

 

در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت

بارش ابر ز چشم ترم الهام گرفت

 

آه از ناحیه ی حنجر من پیدا شد

نوح از نوحه ی من بود چنین نام گرفت

 

روزگاری است فقط خواب و خوراكم گریه است

سر و سامان مرا بازی ایام گرفت

 

هرگز ای كاش نمی زاد مرا مادر من

بسكه اندوه و مصیبت به پر و پام گرفت

 

سی چهل سال دلم سوخت...دلم سوخت...ولی

خبر حرمله آمد كمی آرام گرفت

 

كربلا – عمه ی من گفت – فقط زیبایی است

دل ما بیشتر از غائله ی شام گرفت

 

آی مردم بنویسید به تاریخ دمشق

زهر...نه ، جان مرا سنگ لب بام گرفت

 

پشت دروازه ی ساعات مرا دار زدند

و یهودی به سرم چوبه ی اعدام گرفت

 

چشمش افتاد به ما پیرزنی ، از حرصش

كاروان را وسط كوچه به دشنام گرفت

 

پنجه ای كه به سر و روی حسین چنگ كشید

موی ناموس مرا در ملأ عام گرفت

 

خواهرم در وسط هلهله ها گیر افتاد

آن قدر همهمه كردند كه سرسام گرفت

 

گوشواره ، زر و خلخال ، لباس ، انگشتر

هر كسی سهمیه ای زین همه اقلام گرفت

 

هر كه یك روسری از اهل حرم غارت كرد

قد وزن سر عباس من انعام گرفت

 

ما گرسنه جلوی جمع نشستیم و یزید

سر دق دادن ما مجلس اطعام گرفت

 

خواست آزار دهد ، برد سر بابا را

یك به یك روبروی دیده ی ایتام گرفت

 

چشم نامحرم و اظهار كنیزی كه گذشت

كار با ظرف می و چوب، سرانجام گرفت

 

خیزران خواست بگیرد جلوی قرآن را

قیصر روم ولی مسلك اسلام گرفت

 

علی صالحی

برگرفته از وبلاگ حسینیه

 

*********************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) –  حسین صیامی

 

همین که داغ رسید عمه را صدا کردی

نشستی و وسط خیمه ها دعا کردی

 

چقدر داغ که در نیم روز دیدی تو

چقدر عمر که دائم خدا خدا کردی

 

خدا نخواست که در کربلا شهید شوی

به جای آن همه جا را تو کربلا کردی

 

حسین قاری قرآن روی نیزه شد و

تو خطبه خواندی و تفسیر آیه ها کردی

 

زلال جاری گریه بهانه می خواهد

بهانه را چقدر خوب دست و پا کردی

 

زمان دیدن لبخندهای یک نوزاد

بنا نبود به گریه ولی بنا کردی

 

میان کوچه و بازار روضه خوان بودی

اساس هیئت ما را خودت به پا کردی

 

تو هم شهید همان سال شصت یک هستی

که سالها به همان روز اقتدا کردی

 

حسین صیامی

برگرفته از سایت بی پلاک

 

*********************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) –  مهدی علی قاسمی و محمد جواد شیرازی

 

مثل شمعی به روی خاک چکیدن سخت است

با پر و بال پر از زخم پریدن سخت است

تا چهل سال فقط آه کشیدن سخت است

یاد گودال و حرم جامه دریدن سخت است

 

روضه و گریه شده روزی او در هرشب

خاطرش را همه دیدند مکدّر هرشب

با لب تشنه و با یک دل مضطر هرشب...

...یاد یک واقعه از خواب پریدن سخت است

 

بر امامی که اسیری به بیابان دیده

زخم پا بر اثر خار مغیلان دیده

اهل بیتش همه با صورت عریان دیده

معجر و پوشیه و جامه خریدن سخت است

 

آب را دید و دلش یاد عمو سوخته است

جگرش سوخت... لبش سوخت... گلو سوخته است

بهر آنکه سر و عمامه ی او سوخته است

حرف، از کوچه و بازار شنیدن سخت است

 

چقدَر از غم این فاجعه افروخته است

چشم بر نیزه ی شش ماهه فقط دوخته است

یاد حلقوم علی حنجر او سوخته است

این وسط حرمله را یکسره دیدن سخت است

 

پیش آن کس که شرر بر جگرش افتاده

خنجری کند به جان پدرش افتاده

دیده که در ته گودال سرش افتاده

تشنه لب کشتن مذبوح شدیدا سخت است

 

یک نفر که شده گریانِ پدر تا حالا

یادش افتاده تن خونی بابا حالا

بوریایی که خودش دیده و اما حالا

دم آخر کفنش را طلبیدن سخت است

 

مهدی علی قاسمی و محمد جواد شیرازی

برگرفته از وبلاگ حسینیه

 

*********************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) – محمد جواد پرچمی

 

بسته راه چاره دید و گریه کرد

طفل بی گهواره دید و گریه کرد

دختر آواره دید و گریه کرد

روسری پاره دید و گریه کرد

 

او چهل سال است کارش گریه است

این چهل سال افتخارش گریه است

 

دست بسته از زنان شرمنده شد

از تمام کاروان شرمنده شد

بیشتر از دختران شرمنده شد

مجلس می، آنچنان شرمنده شد

 

در میان راه تنها مرد بود

بین یک جمعیتی نامرد بود

 

از غم ویرانه رفتن اشک ریخت

پایکوبی کرد دشمن اشک ریخت

لحظه معجر گرفتن اشک ریخت

مرد ها دنبال یک زن...اشک ریخت

 

هم زیارتنامه اش آتش گرفت

هم سر و عمامه اش آتش گرفت

 

باورش میشد که غم پیرش کند؟

خواهرش را زجر زنجیرش کند

زاده مرجانه تکفیرش کند

حرمله اینقدر تحقیرش کند

 

نانجیب پست با یک مشک آب

پرسه میزد پیش چشمان رباب

 

کوچه های شام خیلی سخت بود

سنگهای بام خیلی سخت بود

طعنه و دشنام خیلی سخت بود

جام و بزم عام خیلی سخت بود

 

حرفهای تند و تیزی می شنید

واژه ای مثل کنیزی می شنید

 

خنده های شمر یادش مانده است

ماجرای شمر یادش مانده است

چکمه های شمر یادش مانده است

جای پای شمر یادش مانده است

 

کندی خنجر عذابش میدهد

ضربه آخر عذابش میدهد

 

آمد و بال و پرش را جمع کرد

دست بی انگشترش را جمع کرد

با حصیری پیکرش را جمع کرد

روی دستش حنجرش را جمع کرد

 

صورت خود را به روی خاک زد

یاد عریانی گریبان چاک زد

 

محمد جواد پرچمی

 

********************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) – نیره کاشی

 

سخت است در اوج بلا بیمار باشی

زخم و مصیبت باشد و تبدار باشی

 

لب تشنه باشی صف به صف آتش ببارد

تب باشد و از هر طرف آتش ببارد

 

تقدیر باشد تب توانت را بگیرد

قسمت نباشد کینه جانت را بگیرد

 

بیدار باشی لحظه لحظه غم ببینی

یک عالمه کابوس پشت هم ببینی

 

سرهای روی نیزه و تن های بی سر

تقدیر تو از کربلا هم کربلاتر

 

سخت است که دنبال هر سرگرگ باشد

شب باشد و صحرا سراسر گرگ باشد

 

لبریز غم باشی و همدردی نباشد

غیر از تو در آن قافله مردی نباشد

 

یک عالمه غم دیده باشی، مات باشی

تنها امید عمه ی سادات باشی

 

این غم بزرگ است این بلا دنباله دارد

آماده شو این ماجرا دنباله دارد

 

پای برهنه توی صحرا راه رفتن

منزل به منزل پشت سرها راه رفتن

 

می خورد جسم قافله از هر طرف زخم

فریاد شادی، هلهله، از هر طرف زخم

 

هر قدر هم غم باشد و دشنام باشد

انگار باید اوج قصه شام باشد

 

باید تو هم این قصه را زیبا ببینی

باید تمام دیدنی ها را ببینی

 

باید ببینی، در دلت آشوب باشد

توی سرت تصویر تشت و چوب باشد

 

چوبی که ... نه! چوبی که از هر داغ بدتر

زخمی به جانت زد که از شلاق بدتر

 

باید ببینی صحنه ها را مات باشی

تنها امید عمه ی سادات باشی

 

حالا رسیده نوبت افسوس بعدی

کنج خرابه، نیمه شب، کابوس بعدی

 

حالا تو باید لب به لب شمشیر باشی

باید که پشت عمه مثل شیر باشی

 

چیزی بگو غوغا شود، دل ها بلرزد

کافی ست که لب وا کنی دنیا بلرزد

 

سخت است اما کربلا دنباله دارد

این امتحان پر بلا دنباله دارد

 

... آزادگی و صبر، قانون درخت است

تو خوب می فهمی «علی» بودن چه سخت است

 

نیره کاشی

 

********************

 

اشعار شهادت حضرت امام سجاد(ع) –  سید پوریا هاشمی

 

وقت باران داغ چشم تر عذابم میدهد


آب مینوشم غم حنجر عذابم میدهد


 

شیرخواره سیر باشد زود خوابش میبرد


از عطش بی خوابی اصغر عذابم میدهد

 

 مجلس ختم جوان رفتم دلم آتش گرفت


یاد تشییع تن اکبر عذابم میدهد

 

ذبح را وقتی که میبینم کسی سر میبرد


خاطرات کندی خنجر عذابم میدهد

 


روی دست من اثر از حلقه های آهن است


این کبودی های بر پیکر عذابم میدهد

 

موی بابایم به روی نیزه ها آشفته بود

شانه را تا میزنم بر سر عذابم میدهد

 

کاش غارت میشد از روی سرم عمامه ام

برسرم جامانده خاکستر عذابم میدهد

 

 از دم دروازه تا بازار ساعت ها گذشت

این شلوغی های هر معبر عذابم میدهد

 

شامیان در پیش من حرف از کنیزی میزدند


التماس چشم آن دختر عذابم میدهد

 

داغ چوب خیزران و مجلس شوم شراب


از تمام داغ ها بدتر عذابم میدهد


 

خطبه را با لعن بر جدم علی آغاز کرد

چون به مسجد میروم منبر عذابم میدهد

 

هرچه آمد برسر ما از بلای شام بود


قتلگاه اصلی ما کوچه های شام بود

 

سید پوریا هاشمی