شعرِشاعر

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) –  سید پوریا هاشمی

 

چند روزیست بستری شده ای

یا به سر حرف میزنی یا دست

باز از فرط ضعف می افتاد

میبری تا همینکه بالا دست

**

حال و روز بدت مرا انداخت

یاد غمهای هشت سالگی ام

یاد آنروز که یتیم شدم

من در اثنای هشت سالگی ام

**

از همان روز تا همین حالا

دست لطف تو بر سر من بود

دستهایت پناه خستگی ام

و عبای تو سنگر من بود

**

آفتاب وجود تو یک عمر

لحظه ای راهی غروب نشد

سال ها از احد گذشت ولی

زخم پیشانی تو خوب نشد..

**

اگر آماده ای برای سفر

جگرم را ببین و بعد برو

دوسه ماه دگر تحمل کن

پسرم را ببین و بعد برو

**

چه شده گریه میکنی امروز؟

برده اشک تو صبر و طاقت من

چادرم را نگاه میکنی و

دست خود میکشی بصورت من

**

باعلی حرف میزدی دیشب

چه به او گفته ای که تب کرده

هی به در میکند نگاه پدر

و مرا باز جان به لب کرده

**

کاش میشد بمانی و نروی

بی تو میترسم از حسادت ها

از هجوم چهل نفر بر در

آتش و دود و هتک حرمت ها

**

ترسم اینست که مرا قنفذ

آه با تازیانه حد بزند

تا زمین میخورم به ضرب قلاف

باز بر پهلویم لگد بزند

 

سید پوریا هاشمی

برگرفته از سایت حدیث اشک

 

*********************

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) –  محمد حسن بیاتلو

 

ابر چشمان خیس بارانم

میچکد قطره قطره برجانم

 

چقدر هول کرده ام امشب

چقدر و مضطر و پریشانم

 

شاید امشب شب جدایی نیست

من چه می گویم و چه می دانم؟

 

باد تندی وزید و فهمیدم

در مسیر خطیر طوفانم

 

می رود از زمین سوی بالا

آن که کرده مرا مسلمانم

 

دستم از دامنش اگر کوتاست

ولی از قاریان قرآنم

 

من به درکش نمیرسم هرگز

ولی از نوکران سلمانم

 

ای رسول خدا، امین خدا

رحمت الله مسلمین خدا

 

شب رحمت شب پیمبر ماست

شب باران دیده ی تر ماست

 

بعد او نیست یک فرستاده

این پیمبر، سفیر آخر ماست

 

جای پایش به روی سرها بود

خاک عالم به روی این سر ماست

 

گر مدینه نرفته ایم امشب

همه تقصیر بال ما،پر ماست

 

جای او خالی است در اینجا

یاد او پر میان باور ماست

 

چقدر سنگ خورده بر سر او

او عزیز ز جان عزیزتر ماست

 

بانی روضه ی عزای نبی

دخترش هست آنکه مادر ماست

 

میرود سوی حق به سوی اله

السلام علی رسول الله

 

سینه ات مثل وادی سیناست

دل پر مهر تو چنان دریاست

 

سر گذشت تو جاودانه ترین

خاطرات تو اصل مطلب ماست

 

قلمم کند میرود از چیست ؟

آخر جمله های این انشاست؟

 

باغبان تمام اهل البیت

بعد تو فصل خشکی گلهاست

 

اولین کس که می شود ملحق

به حضور تو – دخترت زهراست

 

بعد تو جانشین تو حیدر

می نشیند به خانه و تنهاست

 

چشم تو خوب شد نمی بیند

خانه ی دختری تو غوغاست

 

کن نگاهی سه نور عینت را

حسن و زینب و حسینت را

 

محمد حسن بیات لو

برگرفته از سایت حدیث اشک

 

*********************

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) –  سید پوریا هاشمی

 

اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت

ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت

 

پر از دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست

بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت

 

فقط یا رحمه للعالمین یک گوشه چشمی کن

کویرم خاک بی خیرم منو امید بارانت

 

مرا همسفره ی یک وعده نان خشک خود گردان

که طعنه میزند بر هر ضیافت تکه ی نانت

 

برای تا خدا رفتن بدستان تو محتاجم

بکش دستی سرم شاید شدم یکروز سلمانت

 

گدایی را ندیدم از درت نومید برگردد

به هرکس میرسد بی شک و شبهه لطف و احسانت

 

من اعجاز تو را دیدم میان لحظه هایی که

عیادت رفتی و درجا یهودی شد مسلمانت

 

چه انسی با حسن داری که باهم سفره وا کردید

میان عرش غوغا کرده آوای حسن جانت

 

سید پوریا هاشمی

برگرفته از سایت حدیث اشک

 

*********************

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) –  محمد جواد شیرازی

 

کار و بار دو جهان ریخت بهم غوغا شد

 چشم زهرا و علی بعدِ شما دریا شد

 

رفتی و خنده به کاشانه ی تو گشت حرام

رختِ مشکیِ یتیمی به تن زهرا شد

 

عهد و پیمان غدیرت به فراموشی رفت

حُکم بر خانه نشینیِ علی امضا شد

 

بعدِ تو حرمت کاشانه ی حق حفظ نشد

پای اولاد حرامی به حریمت وا شد

 

دخترت پشتِ در و... آتش و دود و مسمار...

خوب فرمانِ مودت به خدا اجرا شد

 

خبر پر زدن فاطمه حیدر را کشت

چند باری به زمین خورد علی تا پا شد

 

روضه ها هست، بمانند... ولی عاشورا

تشنه لب شاه غریبی که تک و تنها شد

 

از بلندی فرس تا به زمین خورد شنید

صحبت از غارت معجر ز سر زن ها شد

 

زینتِ دوش شما بود ولی کرب و بلا

منزلش خار و خس بادیه و صحرا شد

 

خاتمش را ته گودال به دشمن بخشید

بار دیگر به خدا جود و سخا معنا شد

 

کاش انگشتری اش تنگ نبود... اما بود...

عاقبت نیمه ی سبابه ی او پیدا شد؟

 

داد زد زینب کبری: به روی سینه نرو...

گوش نحسش نشنید و قد مادر تا شد

 

سر او تا که جدا شد زره اش را بردند

زره اش هیچ... سرِ پیرهنش دعوا شد

 

اجرِ پیغمبری ات بود که مردم دادند

ظلم هایی که پس از تو به ذَوِی القُربی شد

 

محمد جواد شیرازی

برگرفته از وبلاگ حسینیه

 

********************

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) –  حسن لطفی

 

مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت

چه غریبانه ، غریبانه ، غریبانه گذشت

 

چشم را بست ولی صبر نکردند این قوم

پیشِ او بود علی صبر نکردند این قوم

 

ای دل از غربتِ این لحظه ی تشییع بگو

از غریبانه ترین لحظه ی تشییع بگو

 

او غریبانه ترین لحظه ی رفتن دارد

روضه ی رفتن او گفتن و گفتن دارد

 

اندک اندک اثرِ زهر به جانش اُفتاد

رویِ دامانِ علی بود توانش اُفتاد

 

شهر در مکر و سکوت است علی تنها شد

یک تنه گرم حنوط است علی تنها شد

 

یک طرف داشت علی آب به پیکر می ریخت

یک طرف داشت جماعت سرِ مادر می ریخت

 

آب غسلش به تنش بود که هیزم پُر شد

شعله پیچید به در نوبتِ یک چادر شد

 

بدنش روی زمین بود به زحمت اُفتاد

وای ناموس علی بینِ جماعت اُفتاد

 

در عزای پدرش بود که سیلی را خورد

سوگوار پسرش بود که سیلی را خورد

 

تا که مولا کفنش کرد زنش را کُشتند

تا  کفن روی تنش کرد زنش را کُشتند

 

دست بر پهلوی خود داشت پرش خورد به در

درد پهلو که خَم اش کرد سرش خورد به در

 

حسن لطفی

 

*********************

 

اشعار رحلت آقا رسول الله (ص) 

 

بس كن عزيز تا سحر بيدار بس كن

كُشتي مرا از گريه­ي بسيار بس كن

 

اي چند شب بيدار مانده، آب رفتي

اي چند شب گريانِ من، اينبار بس كن

 

بس كن، كنارِ بسترم خيس است زهرا

آتش نزن بر اين تنِ تبدار، بس كن

 

رويت ندارد طاقتِ اين اشكها را

طاقت ندارد اين همه آزار، بس كن

 

بايد ببيني روزهايِ بعد از اين را

بايد بماني با غمِ دشوار، بس كن

 

بايد بگويم روضه هايِ بعدِ خود را

بايد بسوزي بعد از اين ديدار، بس كن

 

اي كاش بعد از من كسي جايم بگويد

با هيزم و با آتش و ديوار، بس كن

 

اي كاش مي گفتند بارِ شيشه دارد

اي كاش مي گفتند با مسمار، بس كن

 

در كوچه مي اُفتي كسي غير از حسن نيست

با گريه مي گويد كه در انظار، بس كن

 

در كوچه مي اُفتي و مي گويد به قنفذ

افتاد دست مادرم از كار، بس كن

 

دستِ مُغيره بِشكند، حالا كه افتاد

از چادرِ او پايِ خود بردار، بس كن

 

بگذار يك جمله هم از گودال گويم

خون گريه اش را كربلا بگذار، بس كن

 

وقتِ هزار و نهصد و پنجاه زخم است

اي نيزه­ي خونبار اين اصرار، بس كن

 

اين ناله هايِ دخترت پيشِ حرامي است

با شمر مي گويد، نزن، نشمار، بس كن

 

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید