شعرِشاعر

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س)

 

آنجا که شور عشق نباشد کمال نیست

آنجا که گریه هست صحبت مجال نیست

آنجا که هجر نیست امید وصال نیست

در پیش ما مقام ، به سن و به سال نیست

 

اینجا سه ساله حجت حق بر بزرگ هاست

ارث نواده ، عصمت مادربزرگ هاست

 

آیینه ی مقابل زهراست صورتش

خیلی کشیده است به زینب نجابتش

اسلام را کشیده به دوش رسالتش

حوریه های عرش نشینند کلفتش

 

مانده دخیل چادر او مریم از نخست

محتاج یک دمش شده عیسی هم از نخست

 

برده حجاب درس حیا از حجاب او

خورشید رو گرفته ز شرم نقاب او

دارد هزار شرح سه جلد کتاب او

چشمان عالمی ست سوی انقلاب او

 

گرچه اسیر سلسله ها شد اسیر نیست

کوچه به کوچه رفت ولی سر به زیر نیست

 

پای برهنه پایه ی تکفیر را شکست

بت های شام و کوفه از این ردپا شکست

با دست بسته اش کمر فتنه ها شکست

کاخ یزید را شب موعود تا شکست

 

آمد خلیل و از برکاتش اثر گرفت

از قطره های اشک دو چشمش تبر گرفت

 

مجنون ترین شده است که لیلاترین شود

ویران نشین شده است که بالا نشین شود

او آمده است قبله ی این سرزمین شود

جا دارد اینکه مالک یوم الدین شود

 

در شام با وصیت بابا سفیره شد

از بس که در صغیره شدن هم کبیره شد

 

تکیه به عمه کرده است و فانی زینب است

یعنی عصای قد کمانی زینب است

تصویری از وقار جهانی زینب است

پا منبری مرثیه خوانی زینب است

 

هرگز ندیده است کسی این شکوه را

بالا گرفت پرچم فتح الفتوح را

 

تقدیر او شده است پر از در به در شدن

از طعنه ها شکسته شدن خون جگر شدن

با پلک زخم چشم به راه پدر شدن

با یک تبر ز روضه ی بابا خبر شدن

 

وقت عبور حس خطرداشتن بد است

در ازدحام درد کمر داشتن بد است

 

دارد دوباره گردن او تیر میکشد...

این درد را ز حلقه ی زنجیر میکشد

از کعب نی مصیبت شمشیر میکشد

صد روضه از مدینه به تصویر میکشد

 

رفته است چادر سر او بر سری به زور

از او گرفته مقنعه را لشگری به زور

 

اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در سه شنبه  26 اردیبهشت 96

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) –  علیرضا وفایی

 

یک جلوه کرد نور منور درست شد

نورش تلالو کرد ، که گوهر درست شد

از گرد و خاک مقدم او زر درست شد

بهر ثناش این همه منبر درست شد

 

محبوبه ای به هیبت حیدر درست شد

 

یا ذوالجلال رکن جلال آفریده ای

اعجوبه ی وقار و کمال آفریده ای

او را فقط برای سه سال آفریده ای

یعنی برای کار محال آفریده ای

 

پیغمبری ز نسل پیمبر درست شد

 

سر می دهند پای تو ایل و تبار ما

وفق مراد می شود این روزگار ما

کر شد دو گوش عالم و آدم ز جار ما

افتاده دست دختر ارباب کار ما

 

او لطف کرد و مشکل نوکر درست شد

 

یک یا رقیه گفته ام و جان گرفته ام

آشفته حال بودم و سامان گرفته ام

از دست این کریمه خودم نان گرفته ام

نذر سه ساله سفره ی احسان گرفته ام

 

نذرم قبول حاجتم آخر درست شد

 

در حلقه های سلسله دل ، بند می شود

لشکر گسیل کرده و خرسند می شود

سهم لبان حوریه لبخند می شود

او در لباس بنده ، خداوند می شود

 

بی نفخ صور آمد و محشر درست شد

 

مریم کجا و حضرت لیلای پنج تن

در تو حلول کرده سراپای پنج تن

هستی چکیده ای تو ز سیمای پنج تن

تکیه زدی تو یکتنه بر جای پنج تن

 

قدیسه ای به دامن کوثر درست شد

 

تا روز حشر قبله ی حاجات میشوی

تو سربلند عرصه ی شامات میشوی

همپای زینب عمه ی سادات میشوی

والله نور ارض و سماوات میشوی

 

شاهد مثال قصه هم اختر درست شد

 

حورای کربلایی و زهرای دیگری

بنت الحسین ، ام ابیهای دیگری

جای تو نیست روی زمین ، جای دیگری

باید قدم زنی تو به دنیای دیگری

 

صرفا برایت عالم دیگر درست شد

 

ای جان فدای سوریه ، قربان کربلا

ما هم شدیم جمله مسلمان کربلا

خون شد دهان دیده ی مهمان کربلا

آتش زدند خیمه ی سلطان کربلا

 

از خیمه های سوخته معجر درست شد

 

با تازیانه دور و بر تو یکی یکی

خون کرده اند بر جگر تو یکی یکی

وقتی که ریخت بال و پر تو یکی یکی

گشته سپید موی سر تو یکی یکی

 

ای وای من مدینه ی دیگر درست شد

 

بال شکسته قصد پریدن نداشته

دنبال پای خسته ، دویدن نداشته

ظالم نفس نفس که ، بریدن نداشته

موی یتیم ، زجر ! کشیدن نداشته

 

درد سر است آمدنت... شر درست شد

 

علیرضا وفایی

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) – محسن صرامی

 

مستی ما از باده و از جام رد شد

آوازه ی مستی ما از بام رد شد

 

آمد خبر دلبند اربابم رسیده ست

کار دل از پیغام و پس پیغام رد شد

 

سر تا به پایش فاطمه،نامش رقیه

اما شباهت های او از نام رد شد

 

حتی نسیم صبح گاهی از کنارش

با احتیاط کاملی آرام رد شد

 

کوری چشم هر کسی که منکر اوست

ایمان به او از مرزهای شام رد شد

 **

حیران این طفل است چشم هر دو عالم

هرگز نبیند مثل او دیگر دو عالم

 

جا دارد از مستی اگر در پیش پایش

سر را جدا سازند از پیکر دو عالم

 

پیری به من فرمود که قطعاً گرفتند

از دست های کوچکش ساغر دو عالم

 

چرخیده از روزی که او آمد به دنیا

بر روی انگشتان این دختر دو عالم

 

از سفره ی او انبیا حاجت گرفتند

شد کار او مشکل گشائی در دو عالم

 **

باب الحوائج شد که دست ما بگیرد

رزق همه از سفره ی آقا بگیرد

 

شیعه که جای خود به دنیا آمده تا

دست مسیحی و کلیمی را بگیرد

 

او با دم عاشق کشش داده اجازه

تا دامنش را حضرت عیسی بگیرد

 

باید نشانی های او را داد قطعاً

هر کس سراغ از حضرت زهرا بگیرد

 

نامش یکی از اسم اعظم هاست بی شک

حبل المتین از نام او معنا بگیرد

 **

شد روضه در ذهنم مجسم شام میلاد

انگار هستم در محرم شام میلاد

 

در اوج شادی آمده امشب سراغم

یک کاروان از غصه و غم شام میلاد

 

کمتر کن ای بانی چراغ محفل امشب

منکه شدم یکباره درهم شام میلاد

 

انگار وارد شد به مجلس این سه ساله

باسختی و با قامتی خم شام میلاد

 

دارد کمک میگیرد از دیوار انگار

شام غریبان شد چه کم کم شام میلاد

 **

او در چهل منزل فقط چشمان تر داشت

از مابقی دختران غم بیشتر داشت

 

حتی نسیم از صورتش رد میشد آرام

تا سایه عمّّوی خود را روی سر داشت

 

انسیه الحورای کوچک بود اما

از تازیانه پیکرش صدها اثر داشت

 

ساکت به رگ های گلوئی خیره مانده

با آنکه خیلی حرف آن شب با پدر داشت

 

محسن صرامی

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) – علیرضا خاکساری

 

ای رونق فصل بهار أُمِّ إِسحاق

ای دلخوشی روزگار أُمِّ إِسحاق

 

تو فرق داری با همه ، از دار دنیا

تنها تویی دار و ندار أُمِّ إِسحاق

 

تو به حیات مادر خود جلوه دادی

ای روشنی شام تار أُمِّ إِسحاق

 

گویا خدیجه فاطمه آورده از نو

بالا گرفته کار و بار أُمِّ إِسحاق

 

امشب ملائک به تماشایت نشستند

امشب که هستی در کنار أُمِّ إِسحاق

 

در چشمهای تو نجابت خانه کرده

ای سوگلی باوقار أُمِّ إِسحاق

 

دختر به خوبی تو این دنیا ندارد

غمخوار بابا ! خانه دار أُمِّ إِسحاق

 

نورٌ علی نورٌ علی نوری یقینا

خورشید زاده ! شاهکار أُمِّ إِسحاق

 

بی شک به دنبال کمالات است اگر که

بوسه به دستت زد هماره أُمِّ إِسحاق

 

در دامنش خاتون محشر پروریده

صدها درود حق نثار أُمِّ إِسحاق

 

کل میکشم امشب به یمن مقدم تو

کف میزنم به افتخار أُمِّ إِسحاق

 

عطر خوش قنداقه ات می آید از راه

با یاد تو مستم تَوَکَّلتُ عَلَی الله

 

خورشید روی بام دنیای حسینی

فرزانه ای و ماه شب های حسینی

 

باباست محو حُسن سیمای تو بانو

یا اینکه تو گرم تماشای حسینی

 

سر تا به پا آیینه ی مادربزرگی

هانیه ، حسنا ، زهره ، زهرای حسینی

 

ای أَشبَهُ النّاسِ به زهرا بین فامیل

محبوبه ی محجوب و زیبای حسینی

 

إِنسیه ای اما شبیه به فرشته

باید صدایت کرد "حورای حسینی"

 

با مادری هایی که کردی میتوان گفت

در کودکی أم أبیهای حسینی

 

عالم فدای طرز بابا گفتن تو

شیرین زبان! یک عمر رؤیای حسینی

 

دل میبرد چادر نمازت از ملائك

مأموم شبهای مصلای حسینی

 

تو عصمت اللهی شبیه عمه هایت

پیداست در خوی تو تقوای حسینی

 

بابا از این لحظه دو تا غمخوار دارد

تو زینب کبری نه صغرای حسینی

 

حبل المتین از ریشه های چادر توست

تو گرمی بازار فردای حسینی

 

ای آبرو بر خلق داده ! خیر مقدم

ارباب زاده ! شاهزاده ! خیرمقدم

 

روحی لطیف آکنده از احساس داری

 قلبی پر از مهر و دلی حساس داری

 

سیب دو نیم فاطمه هستی و حتما

در هر نفس هایت شمیم یاس داری

 

جز حق برای هیچ کس کاری نکردی

مانند زهرا مادرت اخلاص داری

 

لطف زیاد تو به بابا رفته انگار

بنده نوازی و نگاهی خاص داری

 

گرم است پشت تو به کوه انگار بانو

تا تکیه ای بر شانه ی عباس داری

 

ما رعیتی ساده در این دربار هستیم

خاتون ! نگاهی به عوام الناس داری ؟

 

جودِ حسن ، مهرِ علی ، احسانِ زهرا

در تو نهفته ، بی گمان "میراث داری"

 

آيینه دار نور ناب پنج تن تو

زهرا ، حسین و مرتضی ، احمد ، حسن تو

 

از عزم جزم ات دشمن احساس خطر کرد

گوش فلک را هم رجزهای تو کر کرد

 

آنقدر ای بانو بزرگی که برایت

هجده سر بر روی نی سینه سپر کرد

 

محکم قدم برداشتی عالم به هم ریخت

پس همنشینی با عمو در تو اثر کرد

 

شمشیر دشمن پیش تو از کار افتاد

با شیوه ی تدبیر تو کلی ضرر کرد

 

با ناله ات طوری به مسجد حمله بردی

گویا دوباره فاطمه چادر به سر کرد ...

 

با همت ات چیزی نماند از آل فتنه

هشیاری تو شام را زیر و زبر کرد

 

تاریخ بعد از این نخواهد دید قطعا

کاری که خشمت با بساط زور و زر کرد

 

تا حرمله را از نفس انداخت آهت

نفرین تو شمر و سنان را دربه در کرد

 

تو مغز بادام امیر لافتایی

آوازه ات امروز عالم را خبر کرد

 

با گرد و خاک چادرت محشر به پا شد

کرببلا با همت تو کربلا شد

 

یا خود بخشکان ریشه ی جور و ستم را

یا که به من بسپار شمشیر دو دم را

 

"هَیهاتْ مِنَّ الذِّلّه" ام معنی اش این است

از کودکی نذر غمت کردم سرم را

 

گلدسته هایت روی چشمم جای دارند

دلواپسم این بارگاه محترم را

 

قربانی راهت شدن مرزی ندارد

مهرت کشانده هم عرب را هم عجم را

 

عشق حرم ، شوق شهادت جمع کرده

در صحن تو افغانیان با جنم را

 

اهل امان نامه نه ، عباس تو هستم

از من پذیرا باش دستان قلم را

 

من إرباً أربا هم شوم روزی به دشمن

هرگز نخواهم داد کاشی حرم را

 

یک صبح جمعه منتقم می اید از راه

در دست مهدی میدهد رهبر علم را

 

قطعا نه تنها شهر خان طومان که آن روز

آزاد خواهد کرد مولا "قدس" هم را

 

بر هر ستون "مسجد ألاقصی "نویسم

با اذن او شعر شریف محتشم را

 

باز این چه شورش است که در خلق عالم است ...

 

علیرضا خاکساری

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) – محمد جواد پرچمی

 

بام هایند و کبوترهایشان

بال ها و قیمت پرهایشان

 

بیشتر شادند آقاهای ما

وقت خوشحالی نوکرهایشان

 

منت گهواره ای را میکشند

عرشیان با سجده سرهایشان

 

برکت خانه است دختر داشتن

گفته اند این را پیمبرهایشان

 

بیشتر از اهل خانه میخرند

این پدرها ناز دخترهایشان

 

بین دخترها پدر ها دیده اند

در یکی رخسار مادرهایشان

 

دختر شاه اند عمو قربانشان

میدهد مژده به خواهرهایشان. ..

 

دختری آمد سراپا فاطمه

این رقیه خانم است یا فاطمه؟

 

در اصالت کیست طاها اینچنین؟

در جلالت کیست زهرا اینچنین؟

 

جلوه ای حیدر . نمایی ذوالفقار

مرتضا را کیست معنا اینچنین

 

دختر اینقدر آیینه شدن

جلوه شد زینب شدن را اینچنین

 

با همین چادر نماز کوچکش

ناز دارد پیش بابا اینچنین

 

بعد زهرا و پیمبر کس ندید

دختری ام ابیها اینچنین

 

با عمو انسی که دارد دیدنی است

کس نشد دلبر به سقا اینچنین

 

بین فرزندان اربابم فقط

او حرم دارد مجزا اینچنین

 

کهکشان عشق را دنباله است

این سه ساله عین هجده ساله است

 

یا رقیه گفتم و بهتر شدم

با رقیه آمدم نوکر شدم

 

در حقیقت روضه هایش کیمیا ست

خاک بودم تیره بودم زر شدم

 

من شب سوم پرستم تا ابد

سومین شب بود دیده تر شدم

 

سرنوشتم را چه دیدی شایدم

با رقیه وارد محشر شدم

 

کاش میشد در دفاع از مرقدت

مادرم میدید که بی سر شدم

 

یک عروسک نذر خانم کرده ام

هر زمان که سایل این در شدم

 

دختر ارباب دستم را گرفت

یا رقیه گفتم و بهتر شدم

 

بهتر از این نیست مارا میخرد

نوکران را پیش بابا می برد

 

او نمازی عارفانه بود و بس

لیله القدری یگانه بود و بس

 

از همان اول که آمد ناز داشت

از ولادت ناردانه بود و بس

 

بر زمین هرگز نیامد پای او

او همیشه روی شانه بود و بس

 

لایق خوابیدنش گهواره نیست

روی دست اهل خانه بود و بس

 

تا عمو دارد نبیند آفتاب

سایبانش بی کرانه بود و بس

 

از همان اول که آمد زینت اش

گوشواری دخترانه بود و بس

 

او به ویرانه پرش عادت نداشت

او که مرغ آشیانه بود و بس

 

آبله چسبید زیر پای او

گمشده دیگر عروسکهای او

 

محمد جواد پرچمی

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) – حسن لطفی

 

بهار ، رویشِ او را به صحنِ گلها خواند

نسیم ، آمدنش را به گوشِ دریا خواند

 

شبی که آمد و گُل شد  سپیده می‌بارید

فرشته بر قدمِ نو رسيده می‌بارید

 

طلوعِ طلعتِ او را بنفشه آذین بست

هزار دستِ شقایق هزار نسرین بست

 

سحر ستاره‌ی گُل را به باغها پاشید

زمین غبارِ رَهَش را به آسمان بخشید

 

هزار خرمنِ خوش رنگِ خوشه‌یِ خورشید

هزار دامنِ گُل از هزار یاسِ سفید

 

چه دلنشین و شگفت و چه ناز و زیبا گفت

شبی که غنچه‌یِ لب را گشود و بابا گفت

 

طراوتِ نَفَسش جان به باغبان می‌داد

تبسمش به خداوندِ عشق ، جان می‌داد

 

گرفت تنگ در آغوش و بوسه اَفشاندش

چو جانِ رفته زِ تَن رویِ سینه خواباندش

 

دوباره آتشِ شوقش زِ دل زبانه گرفت

شکُفت خنده‌ی ارباب و این ترانه گرفت

 

بگو دوباره قرارم ... بگو بگو بابا

ستاره‌یِ شبِ تارم ... بگو بگو بابا

 

چه عاشقانه به گوشِ سما ثریا گفت

دل از حسین ربود و دوباره بابا گفت

 

حسن لطفی

 

********************

 

اشعار ولادت حضرت رقیه(س) – حسن لطفی

 

عرش از نورِ خدا غرقِ طَلاطُم شُده بود

بَسکه می‌ریخت گُل از عرش زمین گُم شده بود

باز هنگامه‌یِ یک جلوه تَبَسُم شده بود

وقتِ رقصیدنِ دل وقتِ ترنُم شده بود

 

شب از آن شب همه شب مثلِ شقايق شده است

مثلِ مجنون شده یعنی که شب عاشق شده است

 

چه شکوهی که خدا نیز تماشا میکرد

بال در بالِ فرشته پَرِ خود وا میکرد

جلوه بر چشمِ علی اُمِ اَبیها میکرد

یا حسین ابنِ علی بود که غوغا میکرد

 

مثل خورشید دل از آنهمه کوکب می بُرد

زینبی آمده بود و دِلِ زینب می بُرد

 

لاله شوریده‌یِ هر لحظه‌ی دیدارش بود

ماه آواره و شب گرد و گرفتارش بود

مِهر همسایه‌یِ دیوار به دیوارش بود

خوشبحالِ دلش عباس علمدارش بود

 

چشم وا کرد و خدا گفت چه رویی دارد

چه ظهوری چه شکوهی چه عمویی دارد

 

موج برخاست و با زمزمه از دریا گفت

باد پیچیده و از آن شبِ نا پیدا گفت

آنشبی که مَلَک از آمدنِ لیلا گفت

خبرِ آمدنِ لیلیِ لیلا را گفت

 

اولین آینه‌یِ جاریِ کوثر آمد

دومین فاطمه‌یِ خانه‌ی حیدر آمد

 

آسمان از قدمش تا که شکوفا می‌شد

عشق شیرازه‌ی هر واژه‌ی دنیا می‌شد

هر سحرگاه که گلبرگ گُلَش وا می‌شد

عالم از یاس‌ترین عطر مسیحا می‌شد

 

باغبان با همه آغوش پذیرایَش بود

لحظه‌ی آمدنِ اُمِ اَبیهایش بود

 

کیست این جلوه مگر عصمتِ کبریٰ دارد

کیست این یاس که صد باغِ تماشا دارد

کیست این چشمه که در دامنه دریا دارد

به سرِ سینه یِ اَربابِ همه جا دارد

 

تا که یکبار به چشمانِ پدر بابا گفت

تا نَفَس داشت حسین ابن علی زهرا گفت

 

نظری کُن که سَری زیرِ قدمها داری

بینِ منظومه‌ی خورشیدیِ دل جا داری

زیرِ پا وسعتِ شش گوشه‌ی دنیا داری

که سرِ دوشِ علمدارِ علی جا داری

 

مثل فطرس شده آنکس که گدایَت شده است

دلِ ما در به درِ کرب و بلایت شده است

 

حیف از آن یاس که یک روزه بَرو بارَش سوخت

دامنش دور زِ چشمانِ علمدارش سوخت

پایِ پُر آبله‌اش با تنِ تبدارش سوخت

از سرِ ناقه زمین خورد و دلِ زارش سوخت

 

چشم وا کرد و به نیزه سرِ بابا را دید

از همان فاصله‌یِ دور لبش را بوسید

 

حسن لطفی