اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س)

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س)

عمریست دل تو خانه ی غم باشد

چشمان تو سر چشمه ی زمزم باشد

امشب همه در غربت تو گریه کنند

بانیّ عزا رسول خاتم باشد

دادی همه هست خویش در راه خدا

پس هرچه دهد خدا به تو کم باشد

تو مادری و شفاعت ما محشر

بر یک نخ چادر تو محکم باشد

روزی همه جلالت صورت توست

در چهره ی زینبت مجسم باشد

این زود یتیم گشتن دخترها

ارثیه ی مادر دو عالم باشد

آن روز کجایی که ببینی زهرا

در پشت در و اسیر ماتم باشد

چون درد زنانه بود از فضه بپرس

خوب کمی به خانه محرم باشد

امشب که برایتان کفن آمده است

بشمار گمانم که یکی کم باشد

در این دهم ماه دل ما فکر

عصر دهم ماه محرم باشد

آن روز بدون سر تنی در گودال

پاشیده ز هم ؛ چه نا منظم باشد

یک مشت دهاتی و یک تکه حصیر

تشییع تن شاه دو عالم باشد

امشب همه یاد پیکری پا مالیم

امشب همه یاد غارت گودالیم

پیراهن دست دوز مادر بردند

هرچیز که بردنی ست لشگر بردند

خولی و سنان میان خورجین هاشان

تا کوفه شبانه دو سه تا سر بردند

دنبال سر بدون عمامه ی شاه

سوغات برای خانه زیور بردند

با گریه گلایه کرد دختر و گفت

ای عمه ببین چگونه معجر...

انگشتر و انگشت ، زره ، پیراهن

حتی به خدا لباس اصغر بردند

اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دهم رمضان 96

*****************

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) – محسن حنیفی

زمان مدح تو شدای ملیکه ی مکه

برای مدحت تو آیه ها به صف شده اند

غزل برای تو چون کم سروده ام حالا

برای شعر تو آرایه ها به صف شده اند

سرآمدی به همه بانوان قدیسه،

که بعد فاطمه توسرورزنان هستی

تو مادر همه ی خانواده ی زهرا

تو مادر علی و صاحب الزمان هستی

محبتت به رسول خدا مثل زدنی است

اویس ها شده اند ازسبوی تو سرمست

میان سردی برخورد مردم مکه

به بودن تو پیمبر همیشه دلگرمست

تحمل غم تو شرح صدر میخواهد

که سال پرزدنت سال حزن واندوه است

دوباره بردل پیغمبرت تو مرهم باش

دل نبی خدا ازغم تومجروح است

«وأین مثل خدیجه»همیشه ذکر لبش

بدون بودن تو زحمتش نتیجه نداشت

نداشت فاطمه وزینب وحسین وحسن

اگر رسول خدا حضرت خدیجه نداشت

شبیه حضرت ختمی مآب معمولا

تودست فاطمه راغرق بوس میکردی

أجل اجازه نداد،آرزو به دل ماندی

که کاش بودی واورا عروس میکردی

همیشه سر زده سر میزنی به فاطمه ات

خدا کند که نبینی شکستن او را

خداکند که نبینی مقابل حسنین

نفس نفس زدن وچشم بستن او را

خداکند که نبینی حسین بی کفنت

چگونه مادر جان داده را تکان بدهد

خداکند که نبینی چگونه یک مادر

بخواند ازغم گودال وبعد جان بدهد

محسن حنیفی

برگرفته از کانال بی پلاک

*****************

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) – علیرضا وفایی

تو را از جنس دریا آفریدند

سراپا نور دنیا آفریدند

تو را هم کفو طاها آفریدند

به دامان تو زهرا آفریدند

خدیجه بودنت خرج نبی شد

تعالی لله که دامادت علی شد

به کوری حسودان محشری تو

ز زنهای جهان بالاتری تو

خروشنده شروع کوثری تو

به اهل بیت عصمت مادری تو

شما جان حسن ، جان حسینی

شما مادربزرگ زینبینی

ظهور نور حق در آستین است

که بانویی ز آل الله این است

خدیجه ، فاطمه ، زینب چنین است

نمای بعدیش ام البنین است

جلال کبریایی در نقاب اند

دقیقا آفتاب در حجاب اند

تو در شعب ابی طالب چه دیدی؟

بلایی سخت بر شانه کشیدی

صنوبر بودی و از غم خمیدی

نه رحلت کرده ای ، قطعا شهیدی

سزای کودک و پیر و جوان است

شهادت ارث کل خاندان است

به جان عرش افتاده صدایت

به هم زد آسمان را گریه هایت

گرفت آخر ، گرفت آخر دعایت

عبا آورده پیغمبر برایت

اگر چه دفن تو با احترام است

دل من در خرابه های شام است

اگر که طفل بی بابا نمیشد

چنین با پیکر او تا نمیشد

کفن در شهرشان پیدا نمیشد

زن غساله از جا پا نمیشد

سوالی کرد غساله ، مریض است؟

و یا با این سر و وضعش کنیز است؟

علیرضا وفایی

برگرفته از کانال حدیث اشک

*****************

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) – محمد حسین رحیمیان

تاریک تاریک است دنیا ، بی خدیجه

دلگیر دلگیرم خدایا ، بی خدیجه

سنگ صبورم را گرفت از من زمانه

من سوختم ، افتادم از پا ، بی خدیجه

هستم طبیب عالم و ماندم پس از این...

کی میشود دردم مداوا ، بی خدیجه

ابر بهارم ای خدا ، دیگر گرفته

ماتم همه دنیای من را بی خدیجه

من با علی و فاطمه هستیم دیگر

در این جهان تنهای تنها بی خدیجه

دختر همیشه تکیه گاهش هست مادر

زهرای من مانده است حالا، بی خدیجه

ای وای ازان روزی که در آتش بسوزد

بین و در و دیوار زهرا بی خدیجه

جان می رسد روی لب ریحانه ی من

از درد پهلو نیمه شبها بی خدیجه

وای از شبی که پیکر مجروح او را

شوید علی همراه اسما ، بی خدیجه

محمد حسین رحیمیان

***********************

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س)

بخوان خدای نبی را بخوان خدای خدیجه

که سفره های سحرهاست از دعای خدیجه

بگیر درس وفا را هم از وفای خدیجه

سزاست اینکه بگوئیم از صفای خدیجه

منم گدای خدیجه شوم فدای خدیجه

خدیجه همسر طاها خدیجه مادر زهرا

خدیجه بانوی والا خدیجه شیعهٔ مولا

خدیجه قبلهٔ دلها خدیجه کعبهٔ جانها

رواست اینکه بریزیم جان بپای خدیجه

منم گدای خدیجه شوم فدای خدیجه

هر آنچه داشت خدیجه فدای دین خدا کرد

تمام هستیِ خود را نثار آل عبا کرد

به غیر عشقِ پیمبر هر آنچه بود رها کرد

خوش آنکه درس بگیرد ز ماجرای خدیجه

منم گدای خدیجه شوم فدای خدیجه

کسی که نزدِ مقامش رسد فرشته به تعظیم

به حصر و شِعب و جفا و بلا و فِتنه و تحریم

نکرد شِکوه ز سختی، نداشت از عدویش،بیم

و در محاصره نشنید کس صدای خدیجه