شعرِشاعر

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – آرش براری

 

یک لحظه بی تو فکر آسایش نکردم

پنجاه سال است از تو یک خواهش نکردم

 

یک عمر روی حرف تو چیزی نگفتم

اینبار میخواهم به پای تو بیفتم

 

کم خون دل خوردم برای غصه هایت؟

آیا مگر بد خواهری بودم برایت؟

 

این سالها کم خواهری کردم برادر؟

در حق تو کم مادری کردم برادر؟

 

در دشت طوفان میکنم ناچار باشم

گیسو پریشان میکنم ناچار باشم

 

ای وای اگر کشته شوی و زنده باشم

راضی نشو که پیش تو شرمنده باشم

 

جانت سلامت جان من قابل ندارد

آیا مگر که خواهر تو دل ندارد؟

 

قربانی آوردم برای تو نگو نه

باید بمیرم من بجای تو نگو نه

 

بی تو دو عالم را نمی‌خواهم عزیزم

فرزندهایم را نمی‌خواهم عزیزم

 

اصلا جدایِشان کن از آغوشم امروز

اصلا خود من هم کفن میپوشم امروز

 

نسل ابوطالب یل پیکار هستند

اینها دو بال جعفر طیار هستند

 

شیر مرا خوردند هردو شیر مردند

من راضی‌ام کشته شوند برنگردند

 

فرزندهایم تیغ تیز آبدارند

این دو برای تو شبیه ذوالفقارند

 

اینها نگهبان حریم اهل بیت‌اند

پرورده دست کریم اهل بیت‌اند

 

اینها اگر در کربلا هستند امروز

سرباز های مجتبی هستند امروز

 

من که به غیر تو دگر چیزی ندارم

باور کن از این بیشتر چیزی ندارم

 

دنیا برایم بی تو آرامش ندارد

جز تو برایم هیچکس ارزش ندارد

 

فرش قدم‌هایت سر عون و محمد

حرفی ندارد مادر عون و محمد

 

جان داده‌اند اینها اگر جانت سلامت

چیزی نمیگویم به قرآن تا قیامت

 

ای کاش میرفتند زیر سم مرکب

تا پیکرت سالم بماند جان زینب

 

شاید کمی کمتر شود شمشیر دشمن

شاید به سوی تو نیاید تیر دشمن

 

ای کاش میشد ختم کرد این قائله را

ای کاش میکشتند شمر و حرمله را

 

جای تو آنها کاش در گودال باشند

پیش تو وقت غارت اموال باشند

 

شاید رها کردند اعضای تنت را

شاید ندزدد هیچکس پیراهنت را

 

شاید حسین انگشترت سالم بماند

شاید برادر پیکرت سالم بماند

 

فرزندهای کوچکم در نوجوانی

رفتند تا تو بیشتر با من بمانی

 

شکر خدا دیگر نمیبینند اسیرم

ای کاش میشد با پسرهایم بمیرم

 

آرش براری

 

******************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – مجید تال

 

زینب آورد امانتی ها را

سربه زیر و خجالتی ها را

 

سینه زن های اکبر و اصغر

اولین بچه هیئتی ها را

 

تا مشخص شود عیار خودش

می فرستاد قیمتی ها را

 

دولت دختر علی می برد

آبروی حکومتی ها را

 

روی پا نیزه ها بلند شدند

تا ببینند غیرتی ها را

 

دور می شد دو رد پا از هم

در پی آن ، دو تا صدا از هم

 

از همان دور بوسه می گیرند

جای بابا دوتا دوتا از هم

 

تا بسازند کربلا باهم

تا بگیرند کربلا از هم

 

با رجز های حیدری این دو

جان گرفتند بارها از هم

 

دورشان جمع می شود لشکر

کم کنی هر کدام را از هم

 

تیغ ها عاقبت یکی گشتند

تا شدند این دوتا جدا از هم

 

عاقبت داغ روزگار شدند

دو غزال حرم شکار شدند

 

سر هر یک به یک طرف افتاد

تا که معنای ذوالفقار شدند

 

تا که این دو علی علی گفتند

همه ی دشت نیزه دار شدند

 

دانه دانه به خاک افتادند

سیب بودند پس انار شدند

 

تیغ ها چون شدند دست به کار

چکمه ها نیز پا به کار شدند

 

ساعتی بعد با سری خونین

بر سر نیزه ها سوار شدند

 

مجید تال

برگرفته از کانال حسینیه

 

*******************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – آرش براری

 

در خیمه دیگر طاقت ماندن ندارم

فرصت برای حرز گرداندن ندارم

حتی دگر وقت رجز خواندن ندارم

 

دست مرا در دستهایش داشت عمه

هر قدر گفتم میروم نگذاشت عمه

 

بغض زیادی از مدینه جمع کردم

اندازه ده سال کینه جمع کردم

هر چه نفس میشد به سینه جمع کردم

 

سر میدهم امروز نام مادرم را

میگیرم امروز انتقام مادرم را

 

از دستهای عمه دستم را کشیدم

هرجور میشد از حرم بیرون دویدم

شکر خدا انگار به موقع رسیدم

 

چیزی نمانده بود جانت را بگیرد

ميخواست خیلی زود جانت را بگیرد

 

از این طرف عمع صدایم کرد برگرد

از آن طرف دشمن تو را از پا درآورد

گفتم عمویم را نزن با نیزه نامرد

 

من آخرین یار عمو در کربلایم

دورت بگردم ای عمو دارم می‌آیم

 

 دشمن برای غارت خلخال رفته

هرکس رسیده داخل گودال رفته

آنقدر نیزه خورده که از حال رفته

 

گفتم زنازاده عمویم را رها کن

دست از سرش بردار دستم را جدا کن

 

گودال گیر انداخت در خود شیرها را

با سینه میگیرم جلوی تیرها را

پس میزنم با دست این شمشیرها را

 

این جان ناقابل به جان دوست بند است

حالا دو تا دستم به یک مو پوست بند است

 

تنگ است این گودال جای دو بدن نیست

جا نیست اینجا جای دست و پا زدن نیست

من پیش تو هستم اگر اینجا حسن نیست

 

آرام سر بگذار روی دامن من

شمشیر و تیر و سنگ و نیزه گردن من

 

تیر سه شعبه قطع کرده گردنم را

بردند مثل تو عمو پیراهنم را

سم‌های مرکب‌ها لگد کرده تنم را

 

این نعل ها منرا در آغوش تو جا کرد

شمر آمد و ما را ز یکدیگر جدا کرد

 

آرش براری

 

********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – سید پوریا هاشمی

 

بنا نبود بمانی غریب در صحرا

و خواهرت بشود بی نصیب در صحرا

 

بنا نبود که تکیه به نیزه ات بزنی

مرا برای جهاد عظیم خط بزنی

 

بنا نبود مهیای سوختن باشی

میان خیمه پی کهنه پیرهن باشی

 

زمین نیوفت کتاب مقدس زینب

فدای بی کسی ات ای همه کس زینب

 

عصای دست شدن رسم خواهری باشد

علی الخصوص که خواهر برادری باشد

 

به راه عشق تو این چشم تر که چیزی نیست

جگر برای تو دادم پسر که چیزی نیست

 

بیا خودت پسران مرا ببر میدان

که پیش مرگ تو باشند این دو در میدان

 

بیا که شاهد حاجت روایی ات باشند

بزرگ کردمشان تا فدایی ات باشند

 

تو را بجان من آقا قبول کن بروند

بحق چادر زهرا قبول کن بروند

 

چه بهتر است نبینند راه بسته شده

در ازدحام ره قتلگاه بسته شده

 

چه بهتر است نبییند زخم خنجر را

به سمت خیمه ی زنها هجوم لشگر را

 

چه بهتر است نباشند و خون جگر نشوند

شبیه من وسط خیمه شعله ور نشوند

 

چه بهتر است نبینند اوج این غم را

بروی مادرشان ضربه های محکم را

 

چه بهتر است نبینند آب خواهم شد

اسیر وارد بزم شراب خواهم شد

 

سید پوریا هاشمی

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – علی اکبر لطیفیان

 

گاه لیلایی و گهی مجنون

گاه مجنونم و گهی لیلا

گاه خورشید و گاه آیینه

روبروی همیم در همه جا

 

ای طلوع همیشه ی قلبم

با تو خورشید عالمینم من

تو حسینی ولی گهی زینب

گاه زینب گهی حسینم من

 

وقت سجاده وقت نافله ها

لبمان نذر نام یکدیگر

دو کبوتر  در این حوالی عشق

بر سر پشت بام یکدیگر

 

من و تو آیه های تقدیریم

من و تو همدلیم و همدردیم

خواب بر چشممان نمی آمد

تا که بر هم دعا نمی کردیم

 

دل ندارم تو را نظاره کنم

در غروبی که بی حبیب شدی

تکیه بر نیزه ی شکسته زدی

این همه بی کس و غریب شدی

 

کاش این جا اجازه می دادی

تا برای تو چاره می کردم

این گریبان اشتیاقم را

پیش چشم تو پاره می کردم

 

همه از خیمه ها سفر کردند

همه در خون خویش غوطه ورند

همه پیشت فدا شدند اما

کودکانم هنوز منتظرند

 

آن دمی که ممانعت کردی

میهمان نگاه من غم شد

از بلا و غمِ مصیبت تو

آن قدر سهم خواهرت کم شد

 

کودکانم اگر چه ناقابل

ولی از باده ی غمت مستند

آن دو بالی که حق به جعفر داد

به خدا کودکان من هستند

 

خنده ها با نگاه غمگینت

اذن پرواز بالشان باشد

اذن میدان بده به آن ها تا

شیر مادر حلالشان باشد

 

علی اکبر لطیفیان

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – مجتبی خرسندی

 

خالی از عشق هرچه غیر از دوست

دست در دست مادر آمده اند

این دوسرباز ، این دو شیر ژیان

پا که هیچ است ، با سر آمده اند

 

بس که با اقتدار می آیند

مرگ زانو زده به محضرشان

پدر از تیره ی بنی هاشم

دختر حیدر است مادرشان

 

جان به کف آمدند و از آقا

اذن میدان جنگ می خواهند

مرگِ زیباتر از شهادت نیست

هر دو مرگی قشنگ می خواهند

 

هردوتا قول داده اند به هم

دیگری تیغ ناگهان نخورد

عهد بستند هرچه هم شد آب

در دل هر دوتا تکان نخورد

 

زینب از دور صحنه را می دید

شاد از این که سپاه او دو تن است

یکی از این دوتا شبیه حسین

دیگری هم مشابه حسن است

 

اندک اندک هوا غبار گرفت

کم کم آن روی سکه رو می شد

ورق قصه داشت بر می گشت

شرح این داغ مو به مو می شد

 

دست در دست هم رجز خواندند

در دفاع از حرم قسم خوردند

آتش کینه ها زبانه کشید

تا که نام علی به لب بردند

 

هر دو تا بچه آهوی معصوم

طعمه ی چنگ های تیر شدند

بین دستان عده ای دل سنگ

در دل سنگ ها اسیر شدند

 

تا که این دو به خاک افتادند

ناگهان دشت از صدا افتاد

سرشان را زدند بر نیزه

جسمشان زیر دست و پا افتاد

 

رفت آقا و یک تنه از دشت

هر دوتا را به خیمه ها آورد

وای از آن لحظه ای که از خیمه

یک نفر رفت و یک عبا آورد ...

 

مجتبی خرسندی

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – آرش براری

 

جز این دو میوه قلبم ثمر نداشته ام

ببخش اگر که پسر بیشتر نداشته ام

 

برای اینکه شبیه تو بی کفن باشند

برایشان کفن از خانه برنداشته ام

 

مصیبت علی اکبر قد مرا خم کرد

وگرنه دست به روی کمر نداشته ام

 

بیا دوتا پسرم را خودم فدات کنم

که دشمن تو نگوید جگر نداشته ام

 

بخاطر تو ز خیمه نیامدم بیرون

وگرنه هیچ غمی در نظر نداشته ام

 

حسین غصه نخور مادر شهید شدم

تو فکر کن که از اول پسر نداشته ام

 

هزار مثل پسرهای من فدای سرت

ببخش اگر که پسر بیشتر نداشته ام

 

آرش براری

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – سید پوریا هاشمی

 

به یا قدوس به یارب به زینب

عبادت میکند هرلب به زینب

خدارا دیده ام امشب به زینب

بدهکار است این مذهب به زینب

 

دو عالم تکیه دارد بر عصایش

میوفتم شصت و نه دفعه به پایش

 

وقار آمد به پابوس وقارش

علی حظ میکند از اقتدارش

خدا بوده فقط آموزگارش

برون زد از دهانش ذولفقارش

 

نگو یک زن بگو یک مرد آموز

شده زینب ولی زهراست امروز

 

نخی از چادرش نور است زینب

ولی الله مستور است زینب

ز فهم این و آن دور است زینب

میان خیمه در طور است زینب

 

چه بهتر از حرم لشگر بسازند

برادرها به این خواهر بنازند

 

همه رفتند تنها مانده حالا

و دردش بی مداوا مانده حالا

ز زنهای حرم جا مانده حالا

به یادش حرف زهرا مانده حالا

 

تمام دشت پیچیده خبرها

رسیده نوبت رزم پسرها

 

عزیزم  یار آوردم برایت

گل بی خار آوردم برایت

علاج کار آوردم برایت

دوتا سردار اوردم برایت

 

نگو نه! تا به شب رو میزنم من

به پیش پات زانو میزنم من

 

نزن تکیه به نیزه خواهرت هست

سر ناقابلم نذر سرت هست

تنی لاغر فدای پیکرت هست

ببین پشت سرت را لشگرت هست

 

بده شمشیر را دستم بگیرم

رجز خوان باشم اینجا دم بگیرم

 

به میدان میروند این دو برایت

زمین خوردند اگر اصلا فدایت

نبینم بغض مانده در صدایت

نبینم لرز افتاده به پایت

 

نبینم شرمت از چشمان زینب

فدای تار مویت جان زینب

 

چه بهتر جان دهند اینها به پیکار

نبینند ازدحام جمع اشرار

همان وقتی که میبینند انظار

همان وقتی که می آیم به بازار

 

نبینند احترامم را شکستند

مرا در پیش مردم دست بستند

 

سید پوریا هاشمی

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – محمد حسن بیات لو

 

وقتی کسی ز جان خودش دست میکشد

از هستی و جهان خودش دست میکشد

 

وقتی که آفتاب دلش می کند غروب

از ماه آسمان خودش دست میکشد

 

یادش میان خلق خدا می شود عزیز

هرکس که از نشان خودش دست میکشد

 

وقتی که صحبت ازغم و داغ حسین شد

زینب ز کودکان خودش دست میکشد

 

یک بار رو زدم به تو اینگونه تا مکن

سهمیه ی مرا تو از این غم جدا مکن

 

اینان در آسمان بلندت کبوترند

نام تو میبرند به هرجا که میپرند

 

شرمنده ام که بیشتر از این نداشتم

این کودکان تمامیِ هستی خواهرند

 

در قلبشان عزای جوانت گرفته اند

در راه تو فدایی و قربان اصغرند

 

شمشیرشان میان کمر برق میزند

شاگرد درس رزم علمدار لشکرند

 

خون علی میان رگ این دو کودک است

جنگاوری این دو به زهرا قسم تک است

 

زینب بیا ببین چه قدر قد کشیده اند !

ازبسکه پا به صفحه ی مرقد کشیده اند

 

دشمن هنوز در کف این کوکان توست

تکبیر عرشیان پی هر دو جوان توست

 

در این زمان کم چقدر زخم خورده اند

از سر بگیر تا به کمر زخم خورده اند

 

ای مادر شهید که نذرت ادا شده

درقلب خسته ات چقدر غصه جا شده

 

از خیمه ها بیا و ببین بی پسر شدی

مثل من حسین تو از هر نظر شدی

 

محمدحسن بیات لو

 

*********************

 

اشعار شب چهارم محرم – روضه طفلان حضرت زینب(س) – حسن لطفی

 

زین دو طوفان سوار می‌سازد

مردِ روزِ شکار می‌سازد

 

زلفشان را به شانه می ریزد

چندتا آبشار می‌سازد

 

مثل خورشید باشد و از خود

دو قمر در مدار می‌سازد

 

دارد از سر به زیرهایِ حرم

شیعه ی سربدار می‌سازد

 

هر دوتا تیغه هایِ یک شمشیر

دارد او ذوالفقار می‌سازد

 

تیغشان را چه خوش تراشیده

هر دو را آبدار می‌سازد

 

به علمدار می‌کند نظر و

از روی او دو بار می‌سازد

 

کم اگر آورند- فرضِ محال-

از خودش تیغدار می‌سازد

 

می رود خود میانِ میدان و

همه را تار و مار می‌سازد

 

پیشِ او هرچه هست چیزی نیست

کوه باشد غبار می‌سازد

 

از سواران سراب می ماند

از سپاهی مزار می‌سازد

 

از رجزهایشان مقابلِ خود

شیون و الفرار می‌سازد

 

او خودش مرتضای کرار است

زینب است این،دو تا علمدار است

 

اگر اینجا کویر دریا من

اگر اینجا غبار صحرا من

 

اگر اینجا غریب اُفتادی

چه خیالیست کربلا با من

 

همه‌شان گرد و خاک،طوفانم

همه‌شان کوچک اند اما من

 

پشتِ در می روم به خاطرِ تو

مرتضایی اگر تو  زهرا من

 

غربتت دیدم و به من برخورد

رخصتم می دهی ، به مولا من

 

این زمین را به باد خواهم داد

تازه هم می کنم مدارا من

 

دست،بالا گرفتم از اول

بینِ یاران مچرخ آقا من...

 

کیست در روز بی کسی هایت

کیست در لحظه ی مبادا من

 

در دوراهی نشته ام آقا

یا که این دو جوان من یا من

 

به تو سوگند که بنی هاشم

مات اینان شوند حتی من

 

این غزالان غلام زاده شدند

هر دو از زینب اند اینها من

 

کار مگذار بر مدینه کِشَد

مکش آقا زِ دستِ ما دامن

 

آمدم تا به من زیان نخورد

آب هم در دلت تکان نخورد

 

کربلا پیش این دو جان می داد

بوسه بر این دو نو جوان می داد

 

هر دو نعم الامیر می گفتند

آسمان دل به آسمان می داد

 

تا محمد کمی رجز می‌خواند

عون هم پاسخِ همان می‌داد

 

اشهد انَ یا ولی الله

مثلِ این بود که اذان می‌داد

 

آن یکی تا جواب این می گفت

این یکی هم جواب آن می‌داد

 

پشت بر پشتِ خویش چرخیدند

تیغِ مولا خودی نشان می‌داد

 

این یکی اهل کوفه را می ریخت

دیگری حقِ شامیان می‌داد

 

مادری بینِ خیمه اش بود و

ظرفِ اسفند را تکان می‌داد

 

درد پا داشت از دویدنها

دردها را به استخوان می‌داد

 

فکر و ذکرش فقط حسینش بود

داشت در خیمه گاه جان می‌داد

 

تشنه بودند و ضعف می‌کردند

یک نفر کاشکی امان می‌داد

 

یک حرامی در آن طرف اما

به کفِ حرمله کمان می‌داد

 

به زمین روی خاک اُفتادند

وایِ من سینه چاک اُفتادند

 

خشک شد خشک خشک حنجرشان

خورد یکجا به سنگ ساغرشان

 

رو به سمتِ حریم زینب بود

بینِ خونها نگاهِ آخرشان

 

کار صیاد زنده کندن شد

به زمین ریخت بالشان پرشان

 

می‌رسد دشنه ها به سینه چه سخت

می‌کُند ضربه ها مکررشان

 

نیزه ها می شوند کوچکتر

تیغ ها می کنند اکبرشان

 

روی دوش حسین خون می ریخت

کرده آن بوسه ها معطرشان

 

کو محمد کدام عونِ من است

چه به هم ریخته سراسرشان

 

پیش روی حسین با عباس

پهن بودند در برابرشان

 

سوخت تا خیمه گاه،دارُالحَرب

آتش اُفتاد رویِ پیکرشان

 

پیش نامردهای کوفه نشین

روی ناقه نشست مادرشان

 

پرت می شد حواس نامحرم

غلط می‌خورد بر زمین سرشان

 

سرِ عباس بود و محمل زینب

گریه می‌کرد بر دلِ زینب

 

حسن لطفی