شعرِشاعر

 

اشعار ولادت حضرت سیدالشهدا(ع) – آرمان صائمی

 

ما را نوشتند از ازل ديوانه ى عشق

ديوانه ها جمع اند گرد خانه ى عشق

درمان نداردعشق جز پيمانه ى عشق

پرواز كردم با جنون تا لانه ى عشق

 

زنجيرى ام...زنجيرىِ موى حسينم

من تا قيامت بنده ى روى حسينم

 

عمريست درگير ابوسجاد هستم

دلداده ى هركه به او دل داد هستم

در بند عشقش هستم و آزاد هستم

خانه خرابِ او شدم...آباد هستم

 

ارباب من عشق است...عشق عالمين است

ذكر تمام انبيا هم يا حسين است...

 

بالاترين نقطه درعالم زير پايش

اعجاز كرده نخ نمايى از عبايش

من را جلا دادند بين روضه هايش

ديوانه ام...ديوانه ى كرب و بلايش

 

آرى حساب عاشقانش بى حسابيست

لبهام از بس دم زده از او شرابيست

 

كار تمام ما قيامت با حسين است

كار دلم هرگز نماند تا حسين است

بوى خدا آكنده است هرجا حسين است

ماندم خداوند حق تعالى يا حسين است؟

 

سر ميگذارم زير پايش روزى آخر

جان مى دهم در كربلايش روزى آخر

 

در دلبرى اسطوره ى ليلا تو هستى

خورشيد هستى قبله ى بالا تو هستى

فكر و خيال و نان و آب ما تو هستى

لب تشنه اى هرچند كه دريا تو هستى

 

اى حا و سين و يا و نون جانم فدايت

اى عين و شين و قاف مى ميرم برايت

 

فطرس از اعجاز نگاهت پر گرفته

يك زندگى تازه را از سر گرفته

دامانتان را بعد محكم تر گرفته

جبريل از خاكت گل قمصر گرفته

 

درمان هر دردى و تو آب حياتى

آب حياتى بعداز آن باب نجاتى

 

بالانشين!جاى سرت بر نيزه ها نيست

جاى تنت والله زير دست و پا نيست

اى بى كفن!حق شما كه بوريا نيست

خون خدا كه جاش در تشت طلا نيست

 

انگشرت را كاش ميدادى حسين جان

روى زمين لب تشنه جان دادى حسين جان

 

آرمان صائمى

 

*****************

 

اشعار ولادت حضرت سیدالشهدا(ع) – محمد حسین رحیمیان

 

مژده ای ناب تر از ناب به دنیا دادند

خبر از آمدن لیلی دل ها دادند

 

چه مبارک سحری گشت و چه فرخنده شبی

رحمت واسعه را هدیه به زهرا دادند

 

حسن دوم این خانه به دنیا آمد

شکر حق باز ولیعهد به مولا دادند

 

باز زهرا و علی معجزه کردند امروز

بین گهواره عجب معرکه ای جا دادند

 

او همان است که پای عَلَمش روز ازل

آن همه معجزه را یاد مسیحا دادند

 

این چه عشقی است که آرامش عالم را برد

این چه شوری است خدا بر دل شیدا دادند

 

عالَم پیر ! نخور غم که جوانی آمد

ساقیا باده بده عشق جهانی آمد

 

ای دل و دلبر و دلدار سلام آقاجان

حضرت سید و سالار سلام آقاجان

 

بوی سیب حرم کرببلا می آید

تا صدا می زنم هر بار سلام آقاجان

 

دل و دین همه را روی تو نه ، نام  تو برد

یوسف حیدر کرار سلام آقا جان

 

ای وفادارترین عشق اباعبدالله

بهترین مونس و غمخوار سلام آقاجان

 

نا امید آمدم اما تو امیدم دادی

آی مهتاب شب تار سلام آقاجان

 

ای رفیق غم و شادی و من بیچاره

بهترین محرم اسرار سلام آقاجان

 

کرمت سنگ صبور دل ما نوکر هاست

لطف تو بیشتر از لطف پدر مادرهاست

 

آتش عشق تو از عالم ذر روشن بود

دست هر کس که کسی بود برین دامن بود

 

نه زمین بود نه لوح و نه قلم بود ولی

نام زیبای تو در عرش طنین افکن بود

 

چشم واکردی و دادند به فطرس پر و بال

اولین کار تو تقدیر عوض کردن بود

 

روز محشر چه جوابی به ابالفضل دهد

آن که با گریه کن مجلس تو دشمن بود

 

وقت مردن مدد حضرت زهرا گیرد

دست آن بنده که مشهور به سینه زن بود

 

جاودانه است کسی که شده مست جامت

مرده آن است که یکبار نبرده نامت

 

تو شدی شاه و چه خوب است که رعیت هستیم

در کرم خانه تو صاحب عزت هستیم

 

از خدا ما چه بخواهیم ازین بالاتر

سالیانی است که جارو کش هیئت هستیم

 

خوب و بد بودن ما ربط ندارد به کسی

هر چه هستیم سر سفره حضرت هستیم

 

می خورد غبطه به ما زاهد سجاده نشین

تا که با نام تو مشغول عبادت هستیم

 

روی ما هیچ دری بسته نگردد هرگز

تا که پشت درِ این بیت کرامت هستیم

 

کوله بار گنه از شانه ما بردارند

در همان ثانیه که زیر علامت هستیم

 

رحمت حضرت حق باد برین چشمه نور

ما کجا این همه خیر ، این همه عشق ، این همه شور

 

هر نفس اهل مناجات صدایت کردند

عرشیان سجده به ایوان طلایت کردند

 

هر کجا تا که شنیدند بهشت ، عشاقت

هوس علقمه و کرببلایت کردند

 

به خدا ظرفیت معجزه کردن دارند

آن جماعت که جوانی به فدایت کردند

 

سال ها پیش تر از آمدنت روی زمین

انبیا تک تکشان گریه برایت کردند

 

عرش هم کرببلا گشته ، ملائک از بس

گریه با فاطمه بر راس جدایت کردند

 

نه شدی غسل و کفن ، نه بدنت شد تشییع

تن بی سر ! ته گودال رهایت کردند

 

یک تنه فاطمه شد گریه کن و سینه زنت

《غسلت از خون گلو ، خاک بیابان کفنت 》

 

محمد حسین رحیمیان

 

*****************

 

اشعار ولادت حضرت سیدالشهدا(ع) – سید پوریا هاشمی

 

هرکسی دنبال دنیا رفت عزت را ندید

هرکسی با عشق بد تا کرد جنت را ندید

 

ساقه های عرش شاهدهای این حرف من اند

چشم هرکس خورد بر نور تو ظلمت را ندید

 

در زدیم و دستی آمد روزی ما را رساند

سائل اینجا لحظه ای رنگ خجالت را ندید

 

لطف شان حتی به یک تبعید رفته میرسد

مثل فطرس هیچ کس اینقدر رحمت را ندید

 

هر نفس پشت نفس مقروض اربابم ولی

این بدهکار از طلبکارش شکایت را ندید

 

هر سری بر دامنت آمد سعادتمند شد

هر سری محروم فیض ات شد سعادت را ندید

 

ما به پابوس شبیر از پیش شبّر آمدیم

با چه شوقی از برادر به برادر آمدیم

 

تو می آیی و به محض آمدن گل میکنی

کربلا را تا ابد میخانه ی کل میکنی

 

از همین گهواره چشمانت به زهرا خیره شد

از همین آغاز بر زهرا توسل میکنی

 

در قنوتت ذکر پشت ذکر بالا میرود

دستهایت را به سمت آسمان پل میکنی

 

بین دو انگشت تو جایی به ما هم میرسد؟

پس بهشتی بودن ما را تقبل میکنی؟

 

پنجمین خورشید دنیایی و با این آمدن

پنج ضلع نور را رو به تکامل میکنی

 

ساکتی انگار نه انگار اصلا تشنه ای

شیر مادر خشک شد اما تحمل میکنی

 

معنی یک روح مانده در دو پیکر میشوی

آخرش سیراب انگشت پیمبر میشوی

 

شب رسیده وقت تاریکی است ماهت را بده

یک کم از لطف های دل بخواهت را بده

 

راه دوری آمدم از ری مزاحم میشوم

خسته ام آواره ام لطف پناهت را بده

 

گر بنا داری بیایی و خریدارم شوی

زودتر از لحظه ی موعود چاهت را بده

 

خودنمایی کردن من را ریا هرگز نبین

گوشه چشمی از تو میخواهم! نگاهت را بده

 

آمدم مثل رسول ترک آقایی کنم

فرصت نوکر شدن در خیمه گاهت را بده

 

سال ها شعبان به شعبان زیر دِینت رفته ام

روزی سال گدای رو سیاهت را بده

 

خوشه ای انگور داد و از تو باغش را گرفت

شیخ جعفر شد کسی که از شما حلوا گرفت

 

عرش را دیدیم ما در آسمان کربلا

پس سر ما خاک شد بر آستان کربلا

 

پیش ما اوقات شرعی از اذان مأذنه است

گوش را دادیم تنها به اذان کربلا

 

در قیامت میزبانی میکند از کل خلق

هرکسی که بود یک شب میهمان کربلا

 

از زمین و آسمان آتش ببارد باک نیست

ما همه هستیم یک یک در امان کربلا

 

از جوان و پیر وقتی نذر گنبد میشویم

اسم مان هم میشود پیر و جوان کربلا

 

چشم ما هر شب برایش میشود نهر فرات

گریه پشت گریه پای داستان کربلا

 

تو به دنیا آمدی پیغمبر ما گریه کرد

روضه گودال را تا خواند زهرا گریه کرد

 

جبرئیل آمد خبر آورد بلوا میشود

بر سر پیراهنی بد جور دعوا میشود

 

آنقدر نیزه می آید آنقدرها میرود

تا تن آقا شبیه یک معما میشود

 

یا غیاث المستغیثین روی لب می آورد

در جوابش تیر بین حلق او جا میشود

 

یک طرف با سنگ یا با چوب زخمش میزنند

یک طرف هم باز قد خواهری تا میشود....

 

سید پوریا هاشمی